صفویان دودمانی ایرانی و شیعه بودند که در سال‌های 880 تا 1114 خورشیدی (برابر 1148–907 قمری و 1736–1501 میلادی) به مدت 235 سال بر ایران فرمانروایی کردند. شاهنشاهی صفوی را شاه اسماعیل یکم که در سال 880 خورشیدی در تبریز تاجگذاری کرد، بنیان گذاشت و آخرین شاه صفوی، شاه سلطان حسین بود که در سال 1101 خورشیدی از غلزایی‌ها شکست خورد و بعدا نادرشاه افشار در سال 1114 خورشیدی سلسلهٔ صفویان را برانداخت. دوره صفوی از مهم‌ترین ادوار تاریخی ایران به‌شمار می‌آید؛ چرا که با گذشت نهصد سال پس از نابودی شاهنشاهی ساسانی یک دولت متمرکز ایرانی توانست بر سراسر ایران آن روزگار فرمانروایی نماید. بعد از اسلام، چندین پادشاهی ایرانی مانند طاهریان، صفاریان، سامانیان، زیاریان، بوییان و مظفریان روی کار آمدند اما هیچ‌کدام نتوانستند تمام ایران را زیر پوشش خود قرار دهند و میان تمام نواحی و مناطق جغرافیایی ایران در آن دوران یکپارچگی پدید آورند. عصر صفوی اگرچه به دلیل ویژگی هایی مانند تمامیت ارضی ایران تحت حکومت سلسله صفویه و گسترش مذهب شیعه و نیز توسعه گروه ها و طبقات اجتماعی، شاهد رونق نگارش عمومی بود. تواریخ و متون مذهبی و تذکره های ادبی و هنری، اما از نظر مردمی آثار مکتوب با موضوع جغرافیا و مسائل کشورها از دوره های کمتر پررونق تاریخ ایران است. این کتاب تنها کتاب مستقلی در موضوع جغرافیا است که از دوران صفویه در اختیار داریم و به همین دلیل اهمیت دارد.