سفرنامه نویسی اگرچه از زمان‌های دور در ایران معمول بوده، ولی در دوره صفویه و بعد از آن از توجه بیش‌تری برخوردار شده است؛ تا آن‌جا که پادشاهان و درباریان به ویژه شاهان و شاهزادگان قاجاری به نوشتن آن رغبت نشان داده‌اند. سفرنامه‌های ناصرالدین شاه است و سفرنامه‌های مظفرالدین شاه به فرنگ از مهم‌ترین سفرنامه‌هایی است که از شاهان قاجاری به جای مانده است. اهمیت این نوع از سفرنامه‌ها علاوه بر اطلاعاتی که از اوضاع سیاسی، اجتماعی و اقتصادی کشور و ممالک دیگر ارائه می‌دهند، تاثیراتی است که بر سادگی نثر فارسی و تحولات ذهنی و فکری ایرانیان داشته‌اند. سفرنامه دوم مظفرالدین شاه که در سال 1320 هجری قمری صورت گرفته و اینک با مقدمات و توضیحاتی فراهم آمده است نیز از این مزایا بی‌بهره نیست