آمُله، داروئی است قابض و سرد مزاج و مقوی ذهن و مقوی قلب است و ابوعلی سینا آمله را یکی از دارو‌های خوب قلبی معرفی نموده است. این دارو مقاومت بدن را در برابر ویروس‌ها و باکتری‌ها و سایر میکروب‌ها زیاد کرده و مردم قدیم میکروب را نمی‌شناختند، اما روی تجربه این دارو را حافظ الاعضاء نامیده اند. استفراغ را قطع می‌کند و اشتها آور نیز هست و قطع کننده اسهال‌های گرم مزاج و کهنه و تقویت کننده چشم است و جهت تقویت چشم آمله را خوب می سایند و هم وزن آن شکر اضافه نموده و با مقداری روغن بادام شیرین مخلوط می‌نمایند که قدری چرب شود و صبح ناشتا مقدار بیست گرم از مخلوط حاصل را میل می‌کنند. اضافه بر آنکه ضعف چشم را برطرف میکند اگر شکم پیچش داشته باشد آنرا نیز مرتفع می سازد. برای مداوای اسهال‌های کهنه، آمله را با گشنیز خشک بطور برابر مخلوط و پودر کرده و همراه با غذای نرمی میخورند. چنانچه روغن آمله را بر بن مو‌ها بمالند پیاز مو را بسیار قوی و تار مو را سالم و طویل می‌کند و از زود سفید شدن مو‌ها نیز جلوگیری می‌نماید و میتوان پودر آنرا با حنا مخلوط کرده و پس از خیسانیدن در حمام در مو‌ها بمالند.