ابوالقاسم عارف قزوینی (۱۲۵۹–۱۳۱۲ ه.ش)، شاعر و تصنیف‌ساز، در سال ۱۲۵۹ هجری شمسی در قزوین متولد شد. پدرش «ملاهادی وکیل» بود. عارف صرف و نحو عربی و فارسی را در قزوین فراگرفت. خط شکسته و نستعلیق را نیکو می‌نوشت. موسیقی را در محضر میرزاصادق خرازی آموخت. مدتی به اصرار پدر در پای منبر میرزا حسن واعظ، از وعاظ قزوین، به نوحه‌خوانی پرداخت و عمامه بست ولی پس از مرگ پدر عمامه را برداشت و این کار را ترک کرد. عارف در ۱۷ سالگی عاشق دختری به نام «خانم‌بالا» شد و پنهانی با او ازدواج کرد و (تصنیف دیدم صنمی را در وصف او سرود). فشارهای خانواده دختر پس از اینکه از وصلت آنها مطلع شدند، باعث شد عارف به ناچار و با وجود عشق بسیار، آن دختر را طلاق دهد. او پس از این اتفاق، تا آخر عمر ازدواج نکرد. عارف در سال ۱۳۱۶ ه‍.ق به تهران آمد. او صدای خوشی داشت و مظفرالدین شاه خواست او را در ردیف فراش خلوتهایش قرار دهد، اما او نپذیرفت و به قزوین بازگشت. در سال ۱۳۲۳ در زمان آغاز ۲۳ سالگی عارف، زمزمه مشروطه‌خواهی بلند شده بود و عارف نیز با غزل‌هایش به موفقیت مشروطیت کمک کرد. او در سال ۱۳۰۷ برای معالجه دردی، نزد دکتر بدیع در همدان رفت و برای همیشه آنجا ماند و سرانجام در روز دوشنبه، دوم بهمن ۱۳۱۲ خورشیدی در حالی که ۵۴ سال داشت، مرگ زودرس به سراغش آمد و در آرامگاه بوعلی سینا به‌خاک سپرده شد.