می توان گفت که نینوای الهی در اصل همان جریان عظیم صوتی است که روح در سفر بازگشت به خانه حقیقی خود بر آن سوار می شود. روح خواه تحت حمایت استاد یا خدا، باید بر تقدیر خود مسلط باشد. این همیشه حقیقت دارد و البته روح خود خداست من آگاهم که تلقیات مختلفی درباره خدا وجود دارد. این تلقیات منحصر به افراد خاصی نیستند. آنچه که مری بیکر ادی تحت عنوان معبر حقیقت از آن یاد کرد، با آنچه که قدیس بزرگ راماکریشنا، بنیانگزار نظامی با همین نام در مذهب ودانتای هندوستان بکار می برد، یا آنچه که موسی یا شانک چار ایا در فلسفه های خود بکار می بردند، و حتی با آنچه که شمس تبریز بزرگترین قدیس صوفی در پارس قدیم بکار می برد، اختلاف فاحشی اکنکار در زمان‌ انقلاب‌ فرهنگی‌ در دهه‌ ۱۹۶۰، زمانی‌ که‌ فرهنگ‌ جدید، مشوق‌ حکمت‌ رازورانه‌ باستانی‌ شد، پدید آمد. اکنکار از ریشه‌های‌ قــوی‌ تــاریـخی‌ برخوردار است‌. آن‌چه‌ پال‌ تـوئـیـچـل‌ انجام‌ داد، روزآمد کردن تعالیم‌ باستانی‌ با توجه‌ به‌ جهان‌ جدید بود. دانشمندان‌ معتقدند که‌ اکنکار صورت‌بندی‌ جدیدی‌ از عــقـــایـــد و اعــمـــال‌ بـــاســتـــانـــی‌ ســنــت‌ راداسوامی‌ (Radhasoami) با واژه‌ جدید اک‌ (Ech) است‌. این‌ ترکیب‌ جالب‌ حکمت‌ بـاسـتـانـی‌ و واژه‌پـردازی‌ جـدیـد، مـا را به‌ مـــقـــــایـــســـــه‌ اکـــنـــکــــار بــــا حــکــمــــت‌ الـهـــی‌ (Theosophy) مــادام‌ بـــلاواتــســکـی‌ (Blavatsky) فرامی‌خواند.