حبیب از بزرگان کوفه به‌حساب می‌آمد و در میان مردم جاه و جلالی والا داشت. جوان‌ترها مردم را با فشار زیاد سر جای خود نشاندند. عابس در کنار مسلم ایستاد. مختار باز به صدای بلند، همگان را به آرامش و سکوت دعوت کرد. حبیب بغض خود را به‌سختی فرو خورد. شانه‌هایش افتاده و گیسوانش پریشان به نظر می‌آمد. مختار تعجب کرد. عابس بازهم گریست. مسلم با نگرانی به سرتاپای حبیب خیره شد. حبیب دستار بلند خود را بر گونه‌هایش کشید. دلش تاب سخن نداشت. ابروان پهن و هلالی‌اش به‌هم گره خورده بود. آیا او نیز می‌توانست امام (ع) را همراهی کند؟ جلد شومیز