یکی از ویژگی‌های اندیشه‌ی مدرن طرح این مسئله بود که هرگونه نظریه‌ی مربوط به هستی‌شناسی خواه‌ ناخواه مسبوق و متکی به نوعی نظریه‌ی معرفت‌شناختی است، چرا که انسان دنیا را با «عینک» ذهن انسانی خود می‌بیند. از این رو بدون شناخت مختصات و توانایی‌های این «عینک» سخن گفتن از مشاهده به لحاظ منطقی توجیه‌ناپذیر خواهد بود. اولویت یافتن معرفت‌شناسی بر هستی‌شناسی تبعات بسیار مهمی در شکل‌گیری علوم جدید اعم از علوم طبیعی و علوم انسانی داشت. این اولویت به معنی جایگزینی رویکرد جدید فرضیه‌ای یا «نومینالیستی» به جای رویکرد قدیم «ذات‌‌گرایانه» در شناخت علمی بود و به این ترتیب راه به‌ناگزیر برای طرح فرضیه‌های جدید و رقیب یا به سخن دیگر آزادی اندیشه باز شد. دستاوردهای بزرگ علوم طبیعی را می‌توان نتیجه‌ی این فرآیند دانست....