در قلعه‌ای فراموش‌شده میان کوه‌های مه‌آلود، زمان درون صندوقی قفل شده بود— و کلیدش، نه طلسم، نه شمشیر، بلکه ساعتی بود که فقط در دستان شایسته قرار می‌گرفت. این ساعت، با قاب استوار و قلبی آرام، نه برای شتاب، بلکه برای آنان ساخته شد که می‌دانند بر زمان حکمرانی باید با وقار بود، نه با هیاهو. صفحه‌ی مشکی‌اش چون آینه‌ی شب، و بند نقره‌گونش همچون زره یک شوالیه‌ی خاموش... می‌گویند هر که آن را به دست کند، نه فقط زمان را، بلکه سرنوشت را در مشت خود دارد.