"گیاهی است از خانواده ی Papilionaceae خودرو و علفی به ارتفاع 50 تا 100 سانتی متر. این گیاه دو نوع دارد که از نظر شکل ظاهری شبیه به هم هستند اما از نظر خواص فیزیولوژیکی کاملا متفاوت می باشند. ریشه ی یکی از آن ها تلخ مزه و تقریبا سمی است که "تلخه" یا "تلخ بیان" نام دارد و دیگری که مورد استفاده ی پزشکی دارد، ریشه ای شیرین مزه دارد و "شیرین بیان" نامیده می شود. شیرین بیان گیاهی است چند ساله، دارای ساقه ی هوایی دراز، برگ های مرکب شانه ای که تعداد برگچه های آن فرد و اغلب ۱۱ عدد است، برگچه های بیضی شکل با کناره ی صاف و سبز رنگ، گل های خوشه ای به رنگ صورتی، آبی، ارغوانی، سفید و زرد رنگ و ریشه ای چوبی که خیلی عمیق در زمین فرو می رود. میوه ای نیام و محتوی ۵ تا ۶ دانه (گاهی کمتر) و به رنگ قهوه ای و یا قهوه ای روشن دارد. برگ، ریزوم و ریشه ها اندام یی این گیاه را تشکیل می دهند که حاوی گلیسیریزین می باشند که پنجاه بار شیرین تر از قند ساکاروز است و به صورت قطعات استوانه ای شکل به قطر ۰.۵ تا ۱.۵ سانتی متر در معرض استفاده قرار می گیرد. عصاره این گیا ه خاصیت یی دارد. مقطع آن ها رنگ زرد روشن دارد. ناحیه ی مرکزی مقطع نیز کمی تیره تر است. در سطح خارجی آن، خطوط طولی به رنگ خاکستری مایل به قهوه ای تشخیص داده می شود و مغز آن طعمی شیرین دارد. ...