این کتاب شامل شش فصل می باشد و علاوه بر مقدمات بحث و تبیین اوضاع سیاسی و علمی شیعه در عصر غیبت صغری، به مباحثی نظیر معرفی جایگاه علمی سیاسی شلمغانی و گرایشات فکری او پرداخته است. منابع فراوانی در این پژوهش مورد توجه قرار گرفته و بین اخبار و روایات موجود در آنها درباره شخصیت شلمغانی و ادعاهای او مقایسات مفصلی صورت پذیرفته است. چکیده:عصر غیبت صغری برای امامیه دوران پر چالشی بود. نخستین تجربه های غیبت امام در حالی که حتی ولادت آن حضرت برای عموم شیعه مشخص نبود شیعیان امامی را در سرگردانی فرو برد که از آن به حیرت تعبیر می شود. در چنین اوضاعی وکلای امام عسکری علیه السلام که در زمان غیبت وکالت امام دوازدهم علیه السلام را بر عهده داشتند وظیفه خطیری بر عهده گرفتند. در این دوران وکلاء توسط چهار شخصیت که به ترتیب سرپرستی دیگر وکلاء را بر عهده داشتند رهبری می شدند. با این وجود آن چه اوضاع را دشوار تر می ساخت ظهور و بروز مدعیانی بود که با بهره برداری از جایگاه علمی و یا اجتماعی ادعاهایی هم چون برخورداری از منصبی از جانب امام دوازدهم علیه السلام را داشتند. شلمغانی (مقتول در ۳۲۲ ق به دستور خلیه وقت) یکی از این شخصیت های علمی است که در ابتدای امر ارتباطی نزدیک با حسین بن روح (م ۳۰۵ ق) (سومین سرپرست وکلاء در غیبت صغری) داشت. اما این ارتباط نزدیک بعد از مدتی به تیرگی گرایید و روابط آن ها به رد و انکار یکدیگر انجامید. ...