🧔🏻‍♂️ این احمد آقاست… ولی اونایی که جوونیاشو دیدن، هنوزم صداش می‌کنن: «احمد خوشگله». اون روزا که کوچه‌ها خاکی بودن و دل‌ها صاف، احمد آقا با پیراهن اتو‌کرده و موی شونه‌خورده، هر روز صبح با دوچرخه‌اش از ته کوچه می‌اومد و همه‌ی دخترا از لای پنجره‌ها نگاش می‌کردن… نه که ادا داشته باشه، نه... اون یه جور متانت خاصی داشت که نمی‌شد ندیدش. می‌گن یه بار، وقتی دختر همسایه دل‌شکسته برگشت خونه، مادرش گفت: «بازم احمد خوشگله از جلو رد شد؟!» 😄 حالا سال‌ها گذشته، احمد آقا پدربزرگ شده، چای می‌ریزه، تسبیح می‌ندازه... ولی هنوز وقتی می‌خنده، ردِ اون خوش‌تیپی و مرامِ قدیم، تو برق نگاهش پیداست. 🧵 این عروسک به سفارش دختری ساخته شد که احمد آقا، پدرشه... و هنوزم وقتی اسم باباشو می‌گه، یه لبخند قشنگ گوشه‌ی لبشه. 💙