در ایران معاصر، ما نه شناختی درخور از دیدگاه‌ها و رویکردهای غربی درباره هویت و تحولات علوم تربیتی مدرن داریم و نه آگاهی عمیقی از چارچوب‌های فکری ـ فلسفی و وابستگی‌های فرهنگی ـ تاریخی آنها. از منظر اسلامی ـ بومی نیز از یک سو، ارتباط اندکی میان علوم تربیتی ایران معاصر با چارچوب‌های فکری ـ معرفتیِ مورد پذیرش جامعه‌ اسلامی برقرار است و از سوی دیگر، بخش‌ عمده این علوم، در فضای فرهنگی و تاریخیِ جامعه‌ ایرانی و ناظر به فهم و حل اصیل مسائل معاصر آموزشی و پرورشیِ آن شکل نیافته‌اند. این وضعیت، یکی از مهم‌ترین دلایل بی‌پاسخ ماندن این پرسش مهمِ کنشگران تربیت است: «برای تحلیل و تدبیر مسائل تربیتی‌مان، از چه دانش‌هایی باید استفاده کنیم؟» کتاب حاضر، سعی کرده ضمن تحلیل هویت علوم‌تربیتی مدرن، ظرفیت‌ها و فعلیت‌های جدیدی را ـ با نظر به سنت حکمت اسلامی ـ برای بازسازی علوم تربیت اسلامی آشکار نموده و خطوط کلی ایده‌ای درباره‌ هویت این علوم را پیش نهد که حداقل بتواند درک ما از پیش‌شرط‌های مورد نیاز برای پاسخ به پرسش پیش‌گفته رشد دهد.