نویسنده در این کتاب، سخن نخستین خود را با نوشته‌ای در باب احوال "نصرت رحمانی "آغاز می‌کند..." :نصرت در این کوتاه مدت عمر که هنوز به بیست نرسیده است، در کوچه‌ها و خیابان‌های غمگین به ناگهان سوگ درختان محکم بن را به چشم می‌بیند .دو دلی او را آمیخته چه چیزها می‌کند که انتظارش نیست ; و این گونه تردد، او را به آن جایی می‌کشاند که نمی‌داند در کدام راستا و در کدامین سوی احساسات و عاطفه‌اش باید بایستد تا خودی بنماید، که شعور عاطفی عشق او را به سوی شادی‌ها و خوشبختی‌های زودگذر سوق می‌دهند که در این پایکوبی‌های لحظه‌ای، به ناگهان، با دیدن و فرو ریختن آن همه سرو و شمشاد، در پیش او، در دنیای جادویی سخن‌ها، دستی به عاطفه آب می‌کشد تا جوانی‌اش از آتش بگوید ."... بدین ترتیب، نگارنده با نثری این گونه زندگی و شعر نصرت رحمانی را بررسی و ارزیابی می‌کند و گاه با شاهد آوردن شعر او خاطر نشان می‌سازد" :شعرهای رحمانی انباشته از غم‌ها و تلخکامی‌های کهنه‌ای است که در تمام زندگی با او همسفر بوده‌اند و در همه شعرها و در همه لحظه‌ها چهره آشکاری از خود نشان می‌دهند .پیدایش آنها در شعر از سر تفنن نیست و ریشه در دل خوشی ندیده او دارد ."با این احتساب، تفسیر سروده‌های نصرت رحمانی بخش اعظم کتاب است که در لابه‌لای آن، زندگی و اندیشه او مرور می‌شود .در بخش دوم کتاب، گزیده اشعار "نصرت رحمانی "فراهم می‌آید .