گام زدن در مسیر احیای اندیشهٔ دینی، لزوماً نیازمند گذر عمر و تجربه های طولانی نیست، بلکه درک عمیق رفتارهای پیامبر رحمت(ص)، امامان شیعه(ع)، دست پرورده های آنان و علمای مکتب، می تواند در سنین جوانی نیز به دست آید؛ به همین سبب می توان در این مسیر، رد پای جوانی مخلص همچون شهید دکتر دیالمه را دید و طنین صدای دردمندش را شنید، آنگاه که حرکت خود را «احیای تفکرات شیعی » نامید. سال‌های 1356 تا 1357 نقطه عطف انقلاب اسلامی است. چرا که در آن سال‌ها اسلامیت نهضت در حال هویت یابی و انقلابیون مسلمان در حال نیرومند شدن بودند. شعارهای اسلامی و خط مشی های رهبر کبیر انقلاب حضرت امام خمینی (ره) برای توده های مردم بیش از پیش اهمیت یافت و گرایش ها به سمت و سوی باز فهمی ارزش های اسلامی بود. چنین گرایش و اقبال عمومی در فضای اجتماع، به ویژه در میان قشر دانشجو و فرهیخته، بستری مهیا کرد که افراد وگروه‌هایی نیز دینی آمیخته با خواسته‌های حزبی و فردی و گروهی خود را به جامعه عرضه کنند. نامتوازن بودن رشد سیاسی جوانان با رشد دینی، درست اندیشیدن را در معرض تهدید سیاست زدگی قرار داده بود؛ در نتیجه هر جریانی عده‌ای را به راهی فرا می‌خواند. در این میان گروهک‌های انحرافی با جدیت، در تصرف قدرت و تسلط بر جایگاه‌های فرهنگی و انقلابی می‌کوشیدند و این همان چیزی بود که شهید دیالمه را درباره آینده اسلام و انقلاب اسلامی به شدت نگران می‌کرد. افتادن انقلاب به دست نااهلان!