«انسان از این نظر که موجودى است کمال‌پذیر»، و هدف و فایده آن عبارت است از: «شناختن کمال حقیقى و راه رسیدن به آن»، و اسلوب آن عبارت است از: «بررسى بینش هاى درونى خویش براى بازشناختن خواست ها و کشش هایى که در وجود ما براى کمال نهاده شده، و عواملى که ما را در راه رسیدن به آن کمک مى کند و بررسى شرایطى که مى توان از آنها براى این منظور بهره بردارى کرد». براى اثبات مطالب مى کوشیم به دریافت هاى وجدانى و براهین ساده عقلى اکتفا کنیم، و با استفاده از روشن ترین و قطعى ترین معلومات، به کشف مجهولات نایل آییم، و در موارد لزوم به دلیل هاى پیچیده عقلى و نقلى اشاره اى مى کنیم. استاد پس از ذکر مقدمه و توضیح مفردات بحث، مراتب کمال و تقسیم آن به کمال حقیقى و نسبى را متذکر مى شوند. کمالى که براى موجود، کمال نهایى به شمار آید، «حقیقى»، و آن که آلت و وسیله اى براى رسیدن به کمال بالاترى باشد، کمال نسبى براى آن موجود خواهد بود. ایشان در ادامه، عوامل و شرایط سیر استکمالى به سوى کمال حقیقى را متذکر مى شوند. آن گاه به این نکته مى رسند که براى یافتن کمال، ابتدا مى باید آن را شناخت؛ اما این شناخت درباره کمال حقیقى انسان، با ابزار تجربه امکان پذیر نیست. ...