در طول زندگی زناشویی ممکن است حوادث و پیشامدهایی رخ دهد که به طور طبیعی پایه پیوند خانوادگی را سست کند و مانع صمیمیت و یگانگی همسران گردد، بی آنکه ایجاد یا برطرف کردن آنها در اختیار آنان باشد؛ مانند دچار شدن به بیماری های مزمن، مسری و خطرناک. اگر این مشکلات استمرار یابند، به ویژه بیماری هایی که موجب منفور شدن بیمار و طرد وی می گردد، چه باید کرد؟ آیا در قوانین اسلامی برای این مسئله چاره اندیشی شده است؟ این موضوع از دیرباز در فقه مورد توجه فقیهان بوده است، و ایشان با بهره گیری از راهنمایی های برجای مانده از معصومان و با عنایت به مقتضیات زمان و مکان، در این باره سخن گفته اند. نوشته حاضر نیز بازکاوی کوشش های آنان در این موضوع، با عنایت به نیازهای دوران معاصر است.