نقد ادبی، به ویژه در دهه های اخیر، هرچه بیشتر خصلتی بین رشته ای یافته و به عبارت دیگر بسیاری از اصول و روش های خود را از سایر علوم انسانی به عاریت گرفته است. پیدایش رهیافت هایی از قبیل نقد فلسفی، نقد روانکاوانه، نقد جامعه شناسانه، نقد ساختارگرایانه و امثال آن ها بر سرشت پذیرنده ی نقد ادبی در دوره و زمانه ی ما دلالت می کند. اما آیا می توان زبان شناسی را —که مطالعه علمی زبان است— در مطالعات نقادانه ادبی به کار برد؟ پاسخ های گوناگونی که از دیدگاه های گاه متضاد به این پرسش داده شده اند، بسیار مناظره برانگیز بوده اند. کتاب حاضر می کوشد تا چشم اندازی تا حد امکان متوازن از این دیدگاه ها ارائه دهد