ادبيات فارسی از عمری هزار ساله برخوردار است. در اين هزار سال نويسندگان و شاعران پارسی‌گوی همگام با جامعه ايرانی فراز و فرودهای بسياری را پشت سر گذاشته‌اند. گاهی در اوج شادکامی و شادخواری و کاميابی زيسته‌اند که موج و طنين آن را مي‌توان با خواندن آثار هنري شان دريافت و گاهی با هجوم اقوام وحشی و غارتگر، اين سرزمين پاک را جولانگاه مشتی مردم وحشی صفت ديده‌اند که جز قتل و ويرانی رؤيايی در سر نمي‌پرورانده‌اند. تلخی ناگوار اين حوادث دردناک نيز مجلايی جز ادبيات نيافته‌ است. اين ادبيات جلوه‌گاه راستين روح، سرشت، طبيعت، عادات، رسوم و آمال و آرزوها و ارزش‌هايی است که در طول تاريخ در بوته آزمون‌های متوالی پرورده شده و باليده است. روح مردم اين سرزمين با پيوستن به ادبيات از پوسيدگی و فنا و مرگ، رهايی يافته است. با خواندن تاريخ ادبيات اين مرز و بوم مي‌توان از ايستايی و پويايی روح جامعه ايرانی آگاهی يافت و با گذشتگان دانشمند و هنرمند خويش به گفت گو نشست و از مصاحبت با آنان بهره‌های فراوان برد و با تکيه بر تجربه‌هايشان، بنای آينده را استوارتر ساخت.