شارحان به شیوه‌ٔ کهن شرح خود را بیت به بیت نوشته‌اند، بیتی را نوشته‌اند، مفهوم آن را بیان داشته و سپس به شرح پرداخته‌اند. به نظر ما این روش بر شعریّت، هیجان و جریان امر لطمه وارد می‌کرد، لذا بر آن شدیم که شعریّت اثر را بر هم نزنیم و نشئهٔ معنوی آن را از بین نبریم، مبحثی، حکایتی را تا حدّ امکان کاملاً به دست دادیم. سپس پرداختن به تفسیر آن بخش را مناسب‌تر دیدیم. گمان می‌کنیم که در این شیوه خواننده، ابتدا با مولانا رودررو می‌شود، دل به دل می‌دهد، به قدر استعداد از آن چشمهٔ ذوق الهی می‌چشد، سپس شرح را به مطالعه می‌گیرد و اطلاع لازم را به دست می‌آورد. در این روش عشق و عرفان فراتر از دانش قرار خواهد گرفت، آن دو رهبری علم را عهده‌دار خواهند بود و دانشی که از این عرفان پیروی کند و از عرفان کسب نور کند، بی‌تردید به حقیقت واصل خواهد شد و آن را خواهد یافت.