فلسفۀ مورد بحث در این مجلّد، دوره‌ای سیصد و پنجاه‌ساله، از نیمه‌های سدۀ چهارده تا سال‌های آغازین سدۀ هجده، یعنی زایش فلسفۀ ‌ جدید، را دربرمی‌گیرد. مباحث اصلی شامل فلسفۀ نوزایی و عقل‌گرایی سدۀ هفدهم ــ‌ به‌ویژه دکارت، اسپینوزا و لایب‌نیتس ــ است. کتاب حاضر منحصر به همین جنبش‌ها نیست بلکه آنها در فضای نظری گسترده‌تری مورد بررسی قرار می‌گیرند. تفکّر مدرسی که فلسفۀ نوزایی با آن در تعامل بود و نیز تفکّر فیلسوفان سدۀ هفدهم مانند بیکن، هابز و گاسندی که گرچه عقل‌گرا نبودند، تفکّرشان واکنش‌هایی را در عقل‌گرایان برانگیخت، در مدّ نظر قرار می‌گیرد. مبحث مهمّ ظهور علم جدید در سده‌های شانزده و هفده، و روابط آن با فلسفۀ این دوره نیز مورد توجه قرار می‌گیرد.