در آغازِ آفرینش، زمانی که نور و تاریکی هنوز مرز روشنی نداشتند، خدای زمان، ساعتی پنهانی در دل شب ساخت… نه از طلا، نه از نقره—بلکه از سایه‌ی کهن‌ترین سیاه‌چاله‌ها. ساعتی که فقط شجاع‌ترین مردان می‌توانستند آن را به دست کنند؛ آن‌هایی که از تاریکی نمی‌ترسند، بلکه با آن پیمان می‌بندند. این ساعت، صدای زمان را زمزمه نمی‌کرد— بلکه با هر تیک‌تاک، ضربان قدرت را در رگ‌ها می‌فرستاد. بدنه‌اش به سیاهی سکوت، و روحش به استواری شب‌های بی‌پایان بود. می‌گویند هنوز هم، در میان آدمیان، گاهی یکی پیدا می‌شود که آن ساعت را بر دست می‌بندد... نه برای دیده شدن، بلکه برای آن‌که دیده‌بانِ زمان خودش باشد.