در اولین فصل کتاب به امید دل بستم، شاهد این هستیم که سم عشق زندگی اش را به خاطر بیماری از دست میدهد. آن دو بر پلی روی دریاچه ایستاده اند، در حالی که برف میبارد و روی سر و شانه هایشان مینشیند. سم رازی را درباره ی ماهیت واقعی خود به عشق زندگی اش می گوید. آنها از کودکی با بیماری دست و پنجه نرم می کنند و در بیمارستان هم بازی و رفیق یکدیگرند. هر دو همراه هم روی تختهایشان دراز میکشند و درباره ی ماجراجوییهایی حرف میزنند که بیرون از دیوارهای بیمارستان انتظارشان را میکشند. با آنکه او به سم قول داده بود تا زمانی که ستاره ها در آسمان هستند کنار او خواهد ماند دیگر تاب نمی آورد و به ناچار با سم وداع میکند و سم با هر بار دیدن آن پل این خاطره ی غم انگیز را به یاد می آورد