روان‌درمانی وجودی، از اندیشه‌های فیلسوفان هستی نشات گرفته و به جای توصیف تکنیک‌ها و روش‌ها، به اهمیت زندگی انسان‌ها می‌پردازد. این رویکرد بیش از سایر دیدگاه‌ها، به بررسی آگاهی انسان از خود و توانایی فرد در نگریستن به ماورای مشکلات خویش و مشکلات وجودی انسان توجه دارد. از آن‌جایی که انسان نمی‌تواند به تنهایی زندگی کند، عمق بخشیدن به روابط صمیمی و صادقانه با دیگر انسان‌ها از پیشنهادهای روان‌درمانی وجودی است. نخستین روان‌درمانگران وجودی را روان‌پزشکان اروپایی تشکیل می‌دادند که در مکتب روان‌تحلیلی آموزش دیده بودند. آنها می‌خواستند بیماران خود را آن‌گونه که واقعا هستند؛ نه بر اساس مفهوم نظریه‌هایی چون نظریة فروید و... بنگرند. روان‌درمانی وجودی موضوع کتاب حاضر است که مباحث مربوط به آن شرح داده است. پاره‌ای از این مباحث عبارت‌اند از: تاریخچة تفکر روان‌درمانی وجودی؛ مرکز پدیدآیی روان‌درمانی وجودی؛ فرآیند درمان؛ رابطة بین مراجع و درمانگر؛ گروه‌درمانی وجودی؛ کاربرد خودآگاهی برای کار گروهی؛ کاربرد اضطراب وجودی برای کار گروهی؛ و کاربرد تنهایی و دلبستگی برای کار گروهی