کوروش کبیر نمونه‌ی کاملی از صفات اخلاقی را داشت. هرکجا که به‌عنوان فاتح وارد می‌شد، بر‌خلاف فاتحان آشور و بابل نسبت به معابد اقوام بیشترین احترام را نشان می‌داد. او برای تعمير و توسعه‌‌ی پرستشگاه‌ها کمک‌های زیادی می‌کرد و از هر‌گونه تبعیض نسبت به پيروان اديان خودداری می‌کرد. او هرگز اجازه نمی‌داد که اين احترام بهانه‌ای برای تجاوز‌جویی و قدرت‌طلبی کاهنان شود. کوروش، این پادشاه بزرگ، با نهايت دقت اين شيوه‌‌ی اخلاقی و انسانی را رعايت می‌کرد و آن را وسيله‌‌ی استحکام قدرت امپراتوری می‌دانست.