پاییز که تمام می شود، روزها کم کم شروع به طولانی تر شدن می کنند. در ایران باستان اولین روز زمستان که کم کم نور به تاریک غلبه می کند را شب چله یا شب یلدا می نامیدند. در واقع این شب نقطه ی عطف روز و شب است که پیش از آن روزها کوتاهتر می شدند و پس از آن روزها بلند تر می شود یلدا به مفهوم تولد (در زبان سریانی) اشاره به تولد میترا (ایزدبانوی خورشید) داشته است و در واقع تولد این ایزدبانو جشن گرفته می شود. این شب در نیمکره ی شمالی، طولانی ترین شب است و کل مردم ایران زمین (از کرانه های سیردریا تا مدیترانه) این شب را گرامی می دارند. نوستالوژی شب های یلدا هرگز فراموش نمی شود، چرا که با اینکه برخی سنت ها مثل کرسی نشینی فراموش شده، اما با تکرار آن در هر سال این خاطره ها دوباره و دوباره تکرار می شود.