بخشی از کتاب نجات از هزارتو «شاعران و عارفان، به نظر همیشه در جایی باشکوه، به لحظة بیداریِ درون می‌رسیدند (در کوهستان و درحالی‌که به دریای پهناور خیره شده‌اند، یا کنار جوی آب روان یا در دشت و دمن)؛ اما این بیداری برای من، در کلبه‌ای چوبی و در میان جنگل رخ داد؛ زمانی که به‌صورت غیرقابل‌کنترلی گریه می‌کردم و اشک‌هایم بر روی کاسة سوپی که در حال خوردن آن بودم، می‌بارید. من به همراه شریک زندگی‌ام، لُلی، در حال گذراندن تعطیلات در بخش شمالی ایالت نیویورک بودیم تا کمی از زندگی شهری و استرس‌زا در فیلادلفیا فاصله بگیریم. همین که صبحانه‌ام را خوردم، به صفحات یک کتاب روان‌شناسی نگاه انداختم. کتابی دربارة مادرانی که از لحاظ عاطفی، در دسترس نیستند. در حال خواندن این کتاب بودم که ناگهان مطالب آن باعث شد بدنم یک پاسخ غیرمنتظره، گیج‌کننده و احساسی از خود نشان دهد. لُلی به من گفت: «تو الان خسته و تحریک‌پذیر شدی، فکر کنم باید دست نگه داری و کمی آروم باشی.» من پیشنهاد او را با کم‌محلی پس زدم. معتقد نبودم این اتفاق و احساساتی که داشتم، چیز خیلی خاصی باشند. تعداد زیادی از مراجعین و دوستانم، از تجربه‌ای مشابه به این وضعیت، گلایه کرده بودند. ...