منگنز در گیاهان به عنوان عامل اصلی در سیستم های بیولوژیکی مختلف از جمله فتوسنتز، تنفس و جذب نیتروژن استفاده می شود. منگنز همچنین در جوانه زنی گرده، طویل شدن سلول ریشه و مقاومت در برابر پاتوژن های ریشه نقش دارد. منگنز در گیاه بسیار بی حرکت است بنابراین علائم کمبود منگنز ابتدا در برگ های جوان دیده می شود. کود سولفات منگنز را می توان به صورت چال کود، کانال کود و یا به شکل محلول برای کشت های باغی و زراعی استفاده کرد. منگنز به مقدار کم مورد نیاز گیاه بوده و زیادی آن نیز سمی می باشد. منشأ منگنز موجود در خاک تجزیه سنگ های معدنی می باشد و از لحاظ فراوانی در پوسته زمین ، پس از آهن قرار دارد. مقدار کل این عنصر در خاک 200 الی 600 میلی گرم در هر کیلوگرم خاک می باشد. یون منگنز در خاک به سه حالت مختلف دیده می شود. مقدار کل منگنز و منگنز تبادلی در خاک با مقدار کل منگنز در مواد مادری تشکیل دهنده همبستگی ندارد. دی اکسید منگنز پایدارترین اکسید منگنز در خاک است و با اسیدی شدن محیط، بر میزان حلالیت آن افزوده می شود. سایر صورت های منگنز مثل کربنات، هیدروکسید و سیلیکات منگنز همگی بیشتر از اکسید آن محلول اند و درجه حلالیت آنها با pH خاک رابطه معکوس دارد. کمبود منگنز مشابه سایر عناصر ریزمغذی، بیشتر در خاک های آهکی با مواد آلی کم اتفاق می افتد. ...