وقتی لونا پنج سالش شد، جادویش هم پنج‌برابر شده بود. ولی همه‌ی جادو درونش باقی مانده بود و با پوست و گوشت و خونش آمیخته بود. توی تک‌تک سلول‌هایش بود. کاملاً ساکن، پر از آمادگی و بدون هیچ فشاری. گلرک غرغرکنان گفت: «نمی‌شه این‌جوری پیش بره. هر چقدر بیشتر جادو جمع کنه، ممکنه جادوی بیشتری فوران کنه.» برای بچه شکلک درآورد و او را به قهقهه انداخت. «به حرفم می‌رسی.» سعی کرد جدی به نظر برسد.