وقتی کره را از شیر می گرفتند به آنچه که در ظرف و در واقع در مشک کره گیری ( به لفظ محلٌی : خیک ) باقی میماند دوغ می گفتند ؛ که این دوغ خود یک نوشابه بود و حتی برخی به عنوان نوعی غذا در آن نان تلیت کرده می خوردند . امٌا حجم این دوغ بسیار زیاد و نگهداری آن بسیار دشوار بود . بنابراین از جمله به منظور کاهش حجم آن به منظور نگهداری بلافاصله در دیگ های مسی ، وسط صحرا و با هیزم و هیمه فراوانی که در آنجا بود ، می جوشانیدند تا تغلیظ شود ؛ وقتی تغلیظ می شد آن را در کیسه هائی از جنس کرباس یزدی که که به قطر پنجاه تا هفتاد سانتیمتر دوخته بودند و حدود دومتر ارتفاع داشتند می ریختند تا آب بازهم زائد آنها از کیسه ها بیرون روند . به این منظور کیسه ها را در داخل یک چادر به چوبی افقی که حدود دو و نیم متر از زمین ارتفاع داشت می آویختند و زیر هر کیسه تغار یا ظرف دیگری قرار می دادند تا آب بیرون آمده از کیسه که به آن نیز دوغ یا دوغاب و امثال آن می گفتند ( و غالبا" می نوشیدند ) بیرون بیاید و مایع داخل کیسه خوب تغلیظ شود . ...