** قدیمی و کمیاب ** محمد زمان، نخستین نگارگر ایرانی بود که با هدف تحصیل در رشته نقاشی، به همت شاه عباس دوم به اروپا اعزام شد. نخستین روابط بازرگانی و سیاسی ایرانیان با کشورهای اروپایی، در زمان سلطنت خاندان «آق قویونلو» در نیمه دوم سده نهم هجری شکل گرفت و سپس در دوران صفویان گسترش یافت. در سفر ایرانیان به اروپا،‌ آنها شگفت زده شیوه توجه به پرسپکتیو هنرمندان اروپایی می شدند که نقاشی ایرانی فاقد آن بود. به همین دلیل پادشاهان و بزرگان ایرانی که دلشان می خواست پیکره و چهره طبیعی و واقعی شان ثبت شود، در رواج این نوع نقاشی در ایران، کمر همت بستند. براساس تحقیق «یحیی ذکاء»، شاه اسماعیل صفوی و شاه طهماسب، در همان سال های نخست حکومت خود، اجازه دادند تا نقاشان و نگارگران اروپایی، پرده هایی از چهره و قیافه واقعی آنها تهیه کنند که در حال حاضر در موزه «روآیال گالری دزوفیسی» در شهر فلورانس نگهداری می شود. به گفته وی، توجه فراوان پادشاهان صفوی به نقاشی اروپایی و آوردن پرده نقاشی های غربی به ایران، رفته رفته باعث شد که نقاشی اصیل ایرانی که در زمان شاه طهماسب، به اوج خود رسیده بود، در زمان شاه عباس بزرگ رو به انحطاط برود؛ چرا که نقاشان و مصوران آن دوره، وقت و همت خود را معطوف نسخه برداری و تقلید کردند. تا حدی که نام رضا عباسی نگارگر معروف و بزرگ که در آن دوره فعالیت می کرد، طی چند قرن جزو آخرین مینیاتوریست های ایران قرار گرفت. ...