برشی از کتاب بیمار خاموش نخستین بار که او را در اتاق درمان دیدم، مطمئن نبودم. چیز آشنایی در او دیدم، اما متفاوت... چشمانش را شناختم. نه از روی رنگش، از روی شکلش. از روی بوی سیگار و ژل پس از اصلاحش، طرز حرف زدنش، ریتم صحبت کردنش. اما نه از روی لحن صدایش که کمی فرق داشت. به همین دلیل مطمئن نبودم. اما دفعهٔ بعد که همدیگر را دیدیم، فهمیدم خودش است. کلماتی را گفت که دقیقاً در خانه گفته بود. آن کلمات مدام در خاطراتم زبانه می‌کشید: «می‌خواهم به تو کمک کنم ... می‌خواهم کمکت کنم تا همه چیز را عیان ببینی.» همین‌که این را شنیدم، چیزی در سرم جرقه زد و پازل ذهنی‌ام کامل شد. خودش بود. چیزی در من زنده شد. نوعی غریزهٔ حیوانی وحشی. می‌خواستم او را بکشم. بکشم یا کشته شوم.  نظرات درباره بیمار خاموش بی‌بی‌سی نوشته است شاید بیمار خاموش نخستین رمان نویسنده‌اش باشد اما دقت و ظرافت یک نویسنده حرفه‌ای را دارد. مجله وال استریت در مقاله‌ای کتاب بیمار خاموش را نخستین رمان تاثیرگذار با پایانی رمزآلود و شایسته شبیه به آگاتا کریستی دانسته است. نیویورک تایمز کتاب بیمار خاموش را هوشمندانه، خیال‌برانگیز و فوق‌العاده برای خواندن دانسته است.