سخن از جلال ستاري است و آوردن عناويني چون «استاد»، «دكتر»، «انديشمند» و... براي او بيهوده است. زيرا نه چيزي بر زندگي پربارش مي‌افزايد و نه كم‌ترين ارزشي براي او داشت و نه من فكر ميكنم بتوان گستره و عمق رفتار و انديشۀ او را به اين عناوين تقليل داد. از همين‌رو در اين كتاب، كه به ياد اين معلّم واقعي براي بسياري از هم‌نسلان ما و از ما جوان‌تر منتشر مي‌كنيم، صرفا از نام او، نه چيزي كم‌تر و نه چيزي بيش‌تر، بهره مي‌بريم. جلال ستاري امروز، و نه فقط امروز، كه سال‌هاست خود به يك «فضيلت» و به يك «الگو» بدل شده است. شايد برخي بگويند، لازمۀ رسيدن ما به مدرنيته و خروج از زمان و زمانه سلطۀ سنت و نوگريزي و انسداد فكري، آن باشد كه همۀ الگو‌هاي پيشين و همۀ كساني را كه در فرهنگ ما با عنوان «بزرگان» شناخته مي‌شوند، كنار بگذاريم و همه را از دم تيغ آن‌چه «نقد صريح» مي‌نامند، بگذرانيم تا ذهنيت به‌اصطلاح انتقادي‌مان بر روحيۀ عقب‌افتادۀ سنتي‌مان چيره شود. اما به‌مثابۀ يك فرهنگ‌شناس، و با تجربه‌اي بيش از چهل‌سال كار فرهنگي در همۀ رده‌هاي دانشگاهي و عمومي و روشنفكرانه، فكر مي‌كنم داراي حداقلي از مشروعيت باشم كه بگويم: چنين نيست. ...