ارنست کرویدر یکی از نامتعارف‌ترین نویسندگان قرن بیستم آلمان بود. هنگامی که «انجمن زیر شیروانی» در 1946 منتشر شد، به موفقیتی عظیم دست یافت و اولین اثر آلمان پس از جنگ بود که به انگلیسی ترجمه شد. از دید آلفرد آندرش رمان کرویدر «نخستین امید بزرگ ادبیات پس از جنگ آلمان» بود و هانس ورنر ریشتر در آن ایدۀ «واقع‌گرایی اسرارآمیز» خود را یافت که از نظرش فرم مناسب ادبیات دورۀ فترت و به‌مثابۀ سنگری بود در برابر تهدید تحرکات طفره‌جویانه و واقعیت‌گریز جامعۀ بعد از جنگ آلمان. آدم هایی مثل ما خاری تو چشم دنیان. دنیا بارها و بارها و این خار رو از چشمش درمی آره و می ندازه دور. دور انداخته شدن خصلت ماست. اگه این دنیا مارو نمی خواد، ما هم به جاش یه دنیای دیگه رو می خوایم... انجمن مخفی ما باید بترسونه. نه از روی شرارت، چون شرارت برای به وجود اومدن خیر لازمه. در واقع شر قابلۀ خیره. ما باید حماقت رو بترسونیم! حماقت ریشۀ همۀ فسادهاست. هر مصیبت و جنایتی به حساب حماقت قدرقدرت گذاشته می شه. حماقت مادر همۀ نداشته هاست، نه نداشتن عقل، چون احمق ها هم ممکنه معقول باشن. حماقت نداشتن تخیله. چرا سنگینی زندگی روزمره آدم ها رو له می کنه، چرا زیر دستمال گردگیری خاکستریش خفه شون می کنه؟ چون تخیل ندارن! من دربارۀ فرار از زندگی روزمره موعظه نمی کنم، نه فرار به جلو نه فرار به عقب، بلکه از این بالا با صدای بلند بهشون می گم: بیدار شین! حصار عادت هاتون رو بشکونین! ...